Archiwum autora: Bogna Ziembicka

  Siedziałam kiedyś na fotelu dentystycznym – z zaciśniętymi pięściami i oczami, bo choć wiem, że teraz już nie boli, to moje ciało pamięta, jak kiedyś bolało – i usiłowałam podtrzymywać rozmowę z dentystką, pomrukując niewyraźnie „uhm”, „ta”, „rahja”. Dentyści … Czytaj dalej →

Wieczorem nie zasłoniłam okien, bo gwiazdy tak pięknie świeciły, i rano obudziło mnie słońce. Otworzyłam oczy i zobaczyłam wirujące białe płatki. „Śnieg! Ładne kwiatki!” Od razu pomyślałam o moich kwiatkach, o krakowskich wiosennych kwietnych trawnikach, takich jak te w Rynku … Czytaj dalej →

Kolumbowi podobno nie smakowała. Dopiero gdy hiszpańscy mnisi do pikantnej i gorzkiej indiańskiej zupy z utłuczonych na proch ziaren kakaowca zaczęli dodawać cukier, cynamon i wanilię, zapanowała moda na gorącą czekoladę. Podawano ją wszędzie. Damy pokrzepiały się filiżanką aromatycznego napoju … Czytaj dalej →

  Już na niebie błysnął dzionek I zabrzmiały dzwony z wieży, Słońce wstaje, do kościółka Lud pobożny tłumnie bieży. I pieśń jedna wielka wzlata Przed tron Boga, jak łza czysta, Chrystus Pan dziś nam zmartwychwstał, Więc mu chwała wiekuista. Alleluja! … Czytaj dalej →

  Słowa są podobne do ludzi: rodzą się, rozwijają, umierają. Czasem diametralnie zmieniają się w ciągu życia i nawet te zrodzone w rynsztoku wstępują na salony, a tylko wytrawni znawcy genealogii znają ich niechlubną przeszłość. Parafrazując Terentianusa Maurusa: habent sua … Czytaj dalej →

  Brzmi to jak bajka, ale jest to prawda: daleko, daleko od ojczyzny, gdzieś na zalesionych anatolijskich wzgórzach, kryje się polska wieś. Karel Drož „Adampol, obecnie Polonezköy [tur., ‘polska wieś’], wieś w Turcji na północny wschód od Stambułu; liczy ok. … Czytaj dalej →

  Tak, wiem, że trudno kupić pierwsze wydanie 4 i 5 tomu Różan. Nakład jest wyczerpany i ani Wydawnictwo Otwarte, ani Wydawnictwo JAK, które je wydały, nie planują wznowienia. Teraz jednak w Wydawnictwie JAK i w Bonito można kupić osobno … Czytaj dalej →

  „Dowodzili niektórzy, że to iest dawne wyrażenie Słowiańskie: »Do sieho«, lecz więcéy upowszechnioną jest tradycja że w Krakowie była Dosia zacna białogłowa, miłosierna, pracowita, nieszkodząca nikomu a chętnie w miarę swéy możności, dopomagaiąca poczciwym bliźnim. Bóg też iéy błogosławił, … Czytaj dalej →

    Pokoju, wiary, nadziei, miłości. I żeby ludzie mówili ludzkim głosem nie tylko w Wigilię. Wesołych Świąt!  

  Do czego właściwie potrzebny jest redaktor? Mickiewicz i Słowacki nieśli swoje utwory prosto do drukarni, nikt im się nie wtrącał i nie kazał zmieniać tego czy tamtego. Nie każdy jednak jest Słowackim. Nie każdy ma zaprzyjaźnione grono, któremu może … Czytaj dalej →